In september 1949 stelde de Hoornse registrator W. van Doorninck in een nota het college van burgemeester en wethouders op de hoogte van de tekortkomingen van het in gebruik zijnde zogenaamde Bloemendaalse registratuurplan. Sinds een aantal jaren vormde men reeds zaakdossiers, welke dossiers werden geordend volgens het genoemde registratuurplan. Dat plan was gebaseerd op van tevoren vastgestelde rubrieken. Niet de zaak zelf gaf de doorslag bij de bepaling van de plaats in het archief, maar het onderwerp. Onder één rubriek waren daardoor vaak zaakdossiers opgeborgen die niet precies aan de onderwerpsomschrijving voldeden. Zo ‘vervuilde’ het archief langzaam en nam de overzichtelijkheid af. Een ander groot bezwaar was dat aan het eind van elk jaar alle dossiers werden afgesloten, ook die betreffende zaken welke nog liepen. Aan het begin van het nieuwe jaar werden dan nieuwe dossiers aangelegd. Hierdoor werd de continuïteit van de correspondentie verbroken. Archiefstukken betreffende langlopende zaken raakten over meerdere dossiers verspreid. Het college erkende de gebreken van de gemeentelijke administratie en stelde de gemeenteraad voor om te gaan moderniseren. In de vergadering van 25 oktober 1949 besloot de raad om met ingang van 1 januari 1950 over te gaan tot invoering van het decimale registratuurstelsel van de Vereniging van Nederlandse Gemeenten (de ‘Basisarchiefcode’). In het nieuwe stelsel werden de zaakdossiers gerangschikt met behulp van getallen die waren gekoppeld aan tot in details onderverdeelde onderwerpen van overheidsbemoeienis. Jaarlijkse afsluiting van de dossiers was niet meer nodig. Met de invoering van het nieuwe ordeningsstelsel was de gemeente Hoorn uitgesproken laat. Veel gemeenten, ook naburige, gebruikten het al een kleine vijfentwintig jaar.