Schepenakte, dus een oud-rechtelijk stuk.
Betreft conflict over een erfenis, en wel speciaal over een zekere boerenplaats die daar deel van uitmaakte (te Lambertschaag!).

Op verzoek van Jan Barentsz Molenaar te Abbekerk compareerden voor Jan Jansz Oostwoud en Jan Meylz (zie: Meiles, Jan), schepenen der stede Abbekerk, Johannis Adriaansz Bakker (zie: Bakker, Johannes Adriaans), oud-schepen, en Jan Pietersz Langedijk, gerechtsbode der stede Abbekerk. Zij verklaarden: ‘Dat in den jare 1748, soo haar getuygen geheugen toedraagt, in de soomer, Jan Corn[elisz] Kayer bij haar getuygen is gekomen’ (zie: Keier, Jan Kornelisz), ‘haar verhaalende dat hij actie had tegens sijn swager den requirant in deesen over de v[er]deeling van de goederen afgekomen van sijne vrouws moeder Trijntje Pieters’ (zie: Kay!, Trijn Pieters) ‘en dat hij voornemens was deselve sijne swager deswegen voor scheepenen te dagvaarden. Vragende tot dat eynde aan de deposanten wanneer het regtdag soude sijn, waarop de deposanten antwoorden sulx niet te weeten.
Dat de eerste deposant, destijts regeerend scheepen sijnde, aan gen[oemde] Jan Kayer vroeg of hij begeerde dat hij deposant aan de burgerm[eeste]r deser plaats, aan wien het diestijts stond het collegie van scheepenen te convoceeren, kennisse gaff van het gesegde actie ende te v[er]soeken dat de regtdagt [sic] op sijn tijt mogte werden aangesegt, hij Jan Kayer daarop “ja” antwoorde. Dat hij eerste deposant sulx dan ook heeft besorgt, dog op welken regtdag en ook eenige daaraanvolgende, schoon op sijn v[er]soek belegt, hij Jan Kayer niet en is gecompareert, voorgevende telkens naderhant nog niet in gereetheyt te sijn, soo hij aan den laaste deposant te kennen gaff.

Wijders verklaarden beyde de deposanten, dat sij naderhant uyt de mont van veel menschen hebben gehoort, dat Jan Kayer niettegenstaande sijn voorgeeven van te willen komen tot een herdeeling als boven gesegt is, sekere plaats afgekomen van sijn vrouws moeder Trijntje Pieters in de laate herfst 1748, of in de winter 1749 heeft verhuurt voor de tijt van drie jaren aan Jan Claasz Mons’ (zie: Mons, Jan Klaasz), ‘gelijk de laaste deposant alleen verklaarende, segt sulx uyt de mont van Jan Kayer selfs te hebben gehoort.
Waarmeede de deposanten eyndigende dese hare verklaaring geven voor redenen van wetenschap al het gedeposeerde te hebben gehoort soo breeder in den text geblijkt, bereyt sijnde desen is ’t nood nader te bevestigen.’