Wèl een notariële akte.
Op verzoek van Theunis Kornelisz Dool (zie: Dool, Teunis Kornelisz), raad en oud-schepen te Twisk, verklaren 3 schepenen van Twisk, ‘dat zij deposanten op den 24 april 1713 gezamentlijk zijn geweest ten huyze van den requirant, alwaar deszelfs vader Kornelis Muuzs Dool zich ook bevond, die hunluyden deposanten omstandig verhaalde, dat hij op den 2 may 1691 van Jan Dirksz Glopper te twisk gekogt hadde vijf brieven geassigneert op de Convoyen van Alkmaar, tot zeventig guld[ens] tien stuyvers ten hondert’ (7 1/2 0/0), monterende tezamen in gelt zeshondertnegenzestig guldens en vijftien stuyvers.

Dewelke hij bij ’t overnemen der gemelde brieven ten zelven dage beloofde aan denzelven Jan Dirksz Glopper metten eerste te betalen, hem daarvan overleverende eene geteekende notule en specificatie.
Dat hij ontrent een maant daarna in mindering van die somme aan Jan Dirksz Gopper hadde betaalt driehondertvierenvijftig guldens, zulks bij provisie op den rug van de notule aangeteekent, en wijders na verloop van eenen korten tijt aan gemelden Glopper de resterende driehondert en vijftien guldens vijftien stuyvers op zeekeren avontstont in deszelfs huys voldaan, en de gementioneerde notule wederom geëyscht. Dog dat gemelde Jan Dirksz Glopper antwoorde: “Ik kan het briefje nu in den avont zoo spoedig niet vinden, dewijl het niet voor der hant legt, maar neme aan ’t zelve eerstdaags voor de dag te zoeken, en te scheuren of te verbranden.”
Dat hij t’huyskomende zulks aan zijne huysvrouwe hadde verhaalt, die hem in bedenken gaf of ’t zelve niet al te los ware toegegaan, en of hij niet beter zoude gedaan hebben ’t gelt in te houden totdat het briefje voor der hant was, daarop hij haar tegemoetvoerde, dat er geene zwarigheyt in stak, dewijl Jan Dirksz een ouderwits man was, die zekerlijk het briefje wel zoude scheuren of verbranden.
Dat hij dit gepasseerde nog in zeer goede en vaste memorie hadde, en noyt getwijfelt heeft, of de voorsz[eyde] notule ware gescheurt of verbrant, ter tijt toe, dat hij tot zijne verwondering hoorde, dat hetzelve briefje nog in wezen was.
De deposanten gevende reden van wetenschap, zeggen dat Kornelis Muusz hunluyden dit geposeerde doemaals omstandig heeft verhaalt, zijluyden zulks met opmerking gehoort en wel onthouden hebben, presenterende ’t zelve, indien het vereyscht wert, nader te affirmeren.’